نورسنجی
سنجش نور
نور سنجی
در این مقاله در مورد سنجش نور در طرح ها و دستگاه های مختلف صحبت خواهیم کرد.
و در مقالات زیر در باره نور مفصلا صحبت شده:
و در این مقاله در مورد سنجش نور در طرح ها و دستگاه های مختلف صحبت خواهیم کرد.
سنجش نوردهی (نور مداوم)
شیوه معمول پیدا کردن نوردهی صحیح برای موضوع، سنجش نور با یک نورسنج دستی یا نوعی نورسنج داخل دوربین است. یادگیری استفاده از نورسنج دستی برای درک بیشتر سنجنده های داخل دوربین کمک کننده خواهد بود، زیرا روش کار شان دو خط موازی مشابه هم است.
جداول و راهنماها. هرگز جدول ساده تنظیمات نوردهی پیشنهادی همراه بسته فیلم خود را ندیده نگیرید. ممکن است روزی نورسنج یا دوربین شما کار نکند.
روش های اظطراری در یاد آوری
روش اضطراری دیگر به منظور یادآوری به قرار زیر است:
نزدیک ترین سرعت شاتر را به حاصل تقسیم یک بر سرعت (عددی) ایزو استفاده کنید. سپس اف/ ۱۶ را برای آفتابی روشن، یا اف/۸ را برای شرایط ابری روشن یا معادل آن تنظیم نمایید، مثلا با فیلم ایزو ۱۰۰ سرعت شاتر را بر 100/1 یا 125/1 ثانیه بگذارید و دیافراگم را برای روز آفتابی بر اف/۱۶ تنظیم نمایید و برای هوای ابری دیافراگم را تا آف/۸ باز کنید. این امر به قانون آفتابی ۱۶ (سانی ۱۶ رول) نیز معروف است.
مشکل اساسی جداول و راهنماها این است که موضوعات را در شرایط کلی در نظر می گیرند. جداولی که سعی دارند جامع تر باشند اغلب مواقع نامفهوم می شوند. وقتی زیروبم دوربین تان را شناختید و دانستید چه فیلمی را به صورت معمول استفاده خواهید کرد، درصورت نیاز قضاوت بر نوردهی برای تان آسان تر خواهد بود.
استفاده از نورسنج داخلی – چگونگی کارکرد آن
نورسنج داخلی دوربین دارای یک سلول نازک حساس به نور سیلیسیم (سیلیکون) برای سنجش موضوع، یا تصویر تشکیل شده است، که قادر به انتقال مستقیم خوانش نور خود به تنظیمات شاتر و دیافراگم می باشد. در اغلب دوربین های کوچک (کامپکت) سلول رو به موضوع قرار گرفته و در پشت دریچه ای جنب لنز یا منظره یاب (ویوفایندر) است. دوربین های تک لنز انعکاسی نور تصویر را مستقیما از میان لنز (تی تی ال) ،میسنجند، لذا ناگزیر آثار تیره شدن تصویر درنتیجه کار در فواصل نزدیک، استفاده از فیلترها و غیره مورد محاسبه قرار می گیرد، همچنین فقط نور محدوده ای خوانده می شود که کادر بندی شده است.
در بدنه تک لنز انعکاسی ممکن است از چندین نوع وضعیت سلول استفاده شود. یک یا چند سلول می توانند تصویر را بر صفحه فوکوس ببینند (مثلا، از بالای عدسی چشمی منشور پنج وجهی) در حالی که احتمال دارد سلول دیگری پشت آیینه قرار گیرد و به سمت فیلم نگاه کند. سلول از روی فیلم (اُ تی اف) تصویر را پس از نمود بر قالبی منعکس کننده در جلوی پرده شاتر، هم چنین بر خود امولسیون هنگام بلند شدن آیینه و در حین نوردهی می بیند. این امر امکان سنجش و کنترل مدت زمان نوردهی را هنگام نورخوردن اصلی فراهم می سازد، هم چنین است برای نوردهی فلاش.
طرح های معمولی
در طرح های معمولی، نور عبور کرده از میان یک قسمت نیم آیینه شده از آیینه اصلی به سمت پایین به سوی حسگرهای جای گرفته در کف دوربین منعکس می شوند. اینک دوربین های پیشرفته که دارای آرایش های لانه زنبوری یا مشبک ۱۰ سلولی یا بیشتر هستند برای سنجش نواحی مختلف سطح تصویر به کار می روند، به آنها اولویت های متفاوتی داده شده – مثلا بیشتر در مرکز تا گوشه ها. و با انتخاب حالت سنجش موضعی (اسپات) فقط سلولهای مرکزی از نور نمونه برداری می کنند، لذا احتمال سنجش یک ناحیه کوچک منتخب وجود دارد.
معمولا نورسنج با نیم فشاری بر خلاص کننده شاتر روشن می شود (پس از مدت زمانی مشخص خود را خاموش می کند). بعضی دوربین های کامپکت دارای یک لنزو منظره یاب محفوظ هستند که به صورت کشویی باز می شوند تا نورسنج روشن و قفل خلاص کننده شاتر باز شود. خروجی سلول های حساس به نور یک ریزتراشه داخلی واحد پردازش مرکزی (سی پی یو) را تغذیه می کنند. این واحد از قسمتهای دیگر دوربین نیز اطلاعات دریافت می دارد، مثل سرعت ایزو که یا به صورت دستی تنظیم شده و یا از کاست خوانده می شود، هرگونه جبران نوردهی تنظیم شده، تنظيم عدد دیافراگم بر حلقه دیافراگم، و یا سرعت شاتر انتخابی. واحد پردازش مرکزی محاسبات را انجام می دهد و معمولا علائم کنترل کننده را برای دیافراگم و یا شاتر ارسال می دارد، همچنین تنظیمات مورد نیاز را در جنب صفحه فوکوس داخلی و بالای بدنه دوربین نشان میدهد.
برای استفاده کامل از نورسنج داخلی دوربین دانستن محدوده سنجش تصویر، و اثر حالات مختلفی که دوربین برای ترجمان نور خوانده شده به تنظیمات نوردهی شاتر و دیافراگم ارائه میدهد مفید است.
سنجش محدوده
اغلب نورسنج های داخلی دوربین های کامپکت دارای سنجش نور میانگین از موضوع با ارزش مرکزی (سنتر ویتد) هستند. یعنی تأثیر نورخوانی در نواحی مرکزی بیشتر و در گوشه ها کمتر است. آرایش این بازنمایی حساسیت در دوربینهای تک لنز انعکاسی متفاوت متغیر است – بعضی بیشتر متوجه پایین کادر (افقی) هستند تا تاثیر آسمان در مناظر کاهش یابد. هرچند زیاده روی در این مورد، برای سایر موارد، یعنی عکس های عمودی مشکل ساز می شود. سنجش با روش ارزش مرکزی به طرز شگفت انگیزی موفق است، اما باز هم نباید فراموش کرد درجات محدوده های بزرگ تر عکس دارای تأثیر بیشتری نسبت به نواحی کوچک تر هستند. درجه اصلی ترکیب بندی تصویر خود را تشخیص دهید، مانند درجه پوست صورت در یک پرتره. سپس در صورت لزوم هنگام نورخوانی فقط قسمت بیشتری از کادر را با آن پر کنید.
این موارد در سیستم های پیشرفته چگونه است؟
سیستم های پیشرفته تک لنز انعکاسی از نور خوانی چندقسمتی (مولتی سگمنت) یا مشبک (ماتریس) استفاده می کنند. سپس خروجیهای مختلف نواحی متفاوت کادر در برابر یک برنامه کامپیوتری داخلی متکی بر هزاران تصویر نمونه از موضوعات میدانی آزمایش شده قبلی مقایسه میشود. در این فرایند نمونه برداری فواصل خالی با استفاده از منطق فازی پر می شوند.
اساسأ حدس می زند چه نوع عکسی می خواهید بگیرید. مثلا یک موضوع تیره در مرکز کادر با نواحی بسیار روشن تر در بالا و طرفین احتمالا به عنوان یک پرتره نورداده از پشت تعبیر می شود. از این رو نوردهی نورسنج بیشتر متمایل به مرکز کادر می گردد چون نورسنج فکر می کند مهم ترین قسمت موضوع در مرکز قرار می گیرد. بعضی دوربین ها امکان انتخاب سنجش موضعی را نیز ارائه می دهند، که فقط نور قسمت کوچکی از مرکز صفحه فوکوس، مشخص شده با یک دایره یا مستطیل سنجیده می شود. سپس می توان این موضع را تنظیم کرد و به دوربین فرمان قفل این نورخوانی را داد. یا نورخوانیهای جداگانه از تیره ترین و روشن ترین عناصر اصلی انجام داد و سیستم نورسنج میانگین بین آن دو را محسوب کند.
مقالات مرتبط:
بیشتر بخوانید
تیزر تبلیغاتی
نمونه کارها
